صدای همبستگی هزاره ها در شهر سئول
حیات الله مهریار
شهر سیول با جمعیت بیش از ۱۰ میلیون و با مدرن ترین وسایل روز، آسمان خراشها، مناظر طبیعی و هوای گوارا پایتخت کشور کوریای جنوبی را به خود اختصاص داده است. از اولین روز ورودم به این شهر بوی محبت، صمیمیت و مهربانی را استشمام کردم. دیری نگذشت که با ۲۴ اشتراک کننده دیگر از ۱۹ کشور آسیایی و افریقای آشنا شدم. در نخست آنها تصویری از کشورم فقط با چهره خشن و نفرت انگیز طالبانی که همراه با لنگی و ریش بلند میباشند در ذهن داشتند، تا اینکه در فرصت های متعدد توانستم حد اقل ذهنیت شانرا نسبت به کشورم تغیر دهم. کشوری که در آن تنها افراطیون مذهبی و قدرت طلبان نا مهربان هست و زیست ندارند, بلکه اقوام و افردای زیادی میتوان یافت که متمدن و به دموکراسی باورمند اند.
حکایت روزگار به اینجا خلاصه نمی شد
+ نوشته شده در سه شنبه پانزدهم مهر ۱۳۹۳ ساعت 16:28 توسط حیات الله مهریار(مالستانی)
|
انسانهای امروز همانند انسانهای دیروز تمام عمر خود را در یک قریه یا یک ده سپری نمیکنند و یا به قول دیگر دنیای امروز دنیای ماشینی میباشد و طبعا انسانها را نیز ماشینی می سازد. شاید آن مهر ومحبت که در قدیم میان مردم وجود داشت امروزه آن صمیمت در کار نباشد، ولی این را هم نمی توان بصورت کل در میان تمام مردم تطبیق کرد. ولی یک چیز را نادیده نباید گرفت که زادگاه انسانها و خاطرات که با آن گره خورده است و پیوندهای که با رسم ورسوم آنجا دارد هیچگاهی فراموش نمی شود از اینرو " قریه مزار مکلی" یکی از چهار قول میرآدینه برایم خاطره انگیزترین جای است. ولو که در هر جای این کره خاکی زندگی ام سپری نمایم هیچگاهی آن خاطرات بازی های سنگرک، توب دنده، کشت ماکان و... از یاد نخواهم برد. از سوی هم ارتباط نوعی از مجازی آن از راه دور، بهترین گزینه را در انترنت یافتم. از اینرو بنده لازم دانستم در دنیای مجازی ارتباط از این طریق برای بازگوی اندیشه هایم با دیگران نیز ارتباط داشته باشم. بلی حدود بیست و چند بهاری از عمرم را با هیاهوی روزگار سپری کرده ام. از تاریخ تولد ام دقیقا نمیدانم همانند سایر دوستان در درج آن بی توجهی شده است. بهر صورت خدا بیامرز بابه مادری ام که یک شخص مذهبی و در امورات مسایل دینی اش سخت پابند بود نام ام را حیات الله گذاشت و بعد از آنکه تخلص یا به گفته ملاها نام فامیلی رواج یافت به این دغدغه بودم که کدام یک را انتخاب نمایم؟ در حالیکه بابه کلان ام غلام حسن نام داشت که در اینصورت باید حسنی نام میگذاشتم. از سوی هم پسر کلان کاکایم و برادران بزرگم را "محمدی" میگفتند. از اینکه میان این دو کدام برتری کسی احساس نکند نظر به انتخاب همصنفانم که دقیقا در صنف نهم بودم "مهریار" بهترین گزینه ای را برایم برشمردند. من هم بدون آنکه به حرف آنها انتقاد نمایم پذیرفتم. از آن به بعد هر آن مطلب که داشتم با زکر " حیات الله مهریار" می نویشتم و حالا هم جمع کثیری از دوستان با همان مهریار می شناسند. برای معلومات بیشتر به پروفایلم مراجعه نمایید.